Er was eens een Meneer die eten Niet Belangrijk vond. Hij vergat vaak te eten en at het liefst elke dag hetzelfde: één boterham met hagelslag en een bord met kale macaroni.
De Mevrouw die van Lekker Eten hield, begon van de Meneer die eten Niet Belangrijk vond te houden. De Meneer die eten Niet Belangrijk vond, begon de Mevrouw die van Lekker Eten hield steeds belangrijker te vinden. De Mevrouw die van Lekker Eten hield en de Meneer die eten Niet Belangrijk vond trouwden en leefden nog heel lang en erg gelukkig.
Na een tijdje moest de Mevrouw die van Lekker Eten hield iets van haar opslagruimte afstaan aan een lief klein Meisje. De Mevrouw die van Lekker Eten hield, vond dat niet erg. Het was maar voor negen maanden en bovendien was het Meisje zo lief, dat ze er desnoods elke dag slechts één boterham met hagelslag en een bord kale macaroni voor wilde eten.
De Mevrouw die van Lekker Eten hield, zei: "Ik ben benieuwd of het Meisje ook zo van Lekker Eten houdt!". De Meneer die eten Niet Belangrijk vond, zei: "We zullen zien."
Het Meisje werd geboren. De Mevrouw die van Lekker Eten hield, hield ongelofelijk van het Meisje en de Meneer die eten Niet Belangrijk vond, vond het Meisje ongelofelijk belangrijk. Het Meisje liet direct zien meer op de Meneer die eten Niet Belangrijk vond te lijken, dan op de Mevrouw die van Lekker Eten hield. Ze weigerde te eten en vond slapen veel belangrijker.
Toen het Meisje zes maanden oud was, mocht ze sperziebonen eten. En worteltjes en peren en broccoli. Maar het Meisje liet weer zien niet van Lekker Eten te houden en eten Niet Belangrijk te vinden. Ze hield haar mond heel eigenwijs stijf dicht.
Wat heb je nou aan sperziebonen? Lachen is veel leuker. En ze leefde nog lang en gelukkig.